Ik zit onder de perenboom in mijn tuin en lees in een inspirerend tijdschrift: “Je moet gewoon meer ruimte voor jezelf maken!” en op de volgende bladzijde “Je hoeft alleen maar je hart te volgen!”. “Ja, dat is zo waar,” knik en hum ik eerst nog vanuit mijn tuinstoel. En dan stel ik me de vraag: Hoe? Hoe dan?! Gewoon? Alleen maar?!
Ik sta wat geïrriteerd op, koffie halen. Terwijl ik wacht, schieten de wijsheden van grote leraren, de goede tips van een ervaringsdeskundige, de theorieën beschreven in studieboeken door mijn hoofd. Je moet gewoon in je kracht gaan staan! Je moet vooral eerst gronden en je lijf voelen! Je moet je gevoel volgen en weten waar je naar verlangt! Vergeet niet te genieten! Je moet je persoonlijkheid en je competenties ontwikkelen! Je moet een doel hebben. Ja! Je moet leiderschap pakken! Je moet het gewoon doen! Maar je moet ook openstaan! Je moet wel vertrouwen hebben! Je moet je kwetsbaar durven opstellen! Alleen dan kun je helemaal aanwezig zijn! Je moet accepteren wat er wel voor je is. Je moet hulp vragen en aannemen! Het hoeft heus niet allemaal alleen. Je hoeft alleen maar je hart te volgen! Je moet goed naar jezelf luisteren. Je moet positief in het leven staan! Het is gewoon een kwestie van je houding veranderen! Weet je wat jij moet doen?! Jij moet gewoon meer confronteren en minder volgzaam zijn! Je moet meer zelfvertrouwen hebben! Kom nou maar tevoorschijn en word zichtbaar! Zorg je wel goed voor jezelf? Wat inspireert jou dan? Successen wel vieren, hè! Leef bewust! Je hoeft alleen maar goed adem te halen! En wat je vooral niet moet doen? Je moet niet zo negatief, wantrouwend of bang zijn! Je hoeft je niet zo groot te maken! Je moet gewoon niet alle verantwoordelijkheid naar je toetrekken! Je moet niet zoveel denken en vooral nooit oordelen! Heb vriendelijke ogen voor jezelf en je omgeving!
Lange lijst… Ik loop met mijn koffie naar buiten en ga weer onder de perenboom zitten. Het klopt allemaal. Ik heb ervaren dat mezelf zijn mij werkelijk helpt. Ik geloof alleen niet meer dat het MOET. In de meeste gevallen vraagt het eerder ongelofelijk veel MOED. Ik geloof al helemaal niet meer dat het GEWOON is, want als het gewoon was dan deed ik het allemaal vanzelf al. VANZELF, wat is dat eigenlijk? En er staat maar zelden bij HOE ik dat zo kan aanpakken dat het ook werkt. Dat het beklijft. Wat is er voor nodig? Wat moeD ik doen? Want tegen mij zeggen: “Je hoeft niet bang te zijn!” heeft me nog nooit werkelijk gerustgesteld. Het wakkert mijn wantrouwen eerder aan. Tegen mezelf zeggen: “Ja, dat ga ik voortaan zo doen!” leidt ook eerder tot teleurstellend gedrag dan tot succes. Nee, daar kom ik niet verder mee. En zou degene die mij vraagt naar mijn inspiratiebronnen of verlangens eigenlijk zelf antwoorden hebben?Ik kan met mijn hoofd wel snappen dat het goede adviezen zijn, ik kan vaak zelfs snappen wat ik moed DOEN, maar daarmee heb ik het zeker nog niet gedaan. Daarmee heb ik het zeker nog niet zo vaak gedaan dat het een gebaand pad, een nieuwe gewoonte is geworden. Als het erop aankomt, loop ik nog steeds te malen, of te vechten. Ik voel me nog steeds onzeker, doe het wel alleen, laat de ander voor mij bepalen. Ik oordeel stiekem toch, ik heb mijn ruimte allang weer afgestaan, ik ben mijzelf na een uur weer kwijt, denk ik, want mijn lijf voel ik niet meer.
Ik heb dus iemand nodig die mij een veilig kader biedt met heldere handvaten, waarbinnen ik kan uitzoeken, uitproberen, oefenen wat voor mij wel werkt en wat voor mij niet werkt. Ik zoek een plek die mij uitnodigt om op mijn eigen tempo die stappen te zetten die ik niet gewoon vanzelf zet, omdat ik de weg nog niet ken of omdat ik blijkbaar moed nodig heb om ze te zetten. Kan iemand mij laten voelen wat mij uit mijn kracht houdt en wat mij in mijn kracht brengt? Aan wiens hand kan ik weer gaan ademhalen, een nieuw paadje maken en met lijf, hart en ziel ervaren hoe het is om ‘gewoon’ mijZelf te zijn?
De koffie is op, ik voel me loom worden en neig in slaap te vallen. Hé, ik voel me loom worden! Ik voel mijn neiging om in slaap te vallen! Ik voel! Ik voel mijn lijf! Ik heb wél geleerd, een nieuw paadje gecreëerd. Ja, gelukkig heb ik wel een plek en leraren gevonden aan wiens hand ik mocht leren. En gelukkig heb ik samen met mijn zus Yvette en mijn man Jürg precies dat kader kunnen scheppen waarin mensen samen met ons actief stilstaan bij wat boeit, belemmert en beweegt in het leven en werk van alledag!
Ik volg mijn neiging om in slaap te vallen niet. Nee, ik sta op uit mijn stoel, loop richting de trampoline, haal een keer diep adem en ik spring en ik spring en ik spring en ik spring en ik spring!
Inge Witsiers
